"De Laatste Reis van een Meisje met Dromen”

 

Er zijn momenten in mijn werk waarop ik niet alleen uitvaartverzorger ben, maar ook moeder.
Dit was zo’n moment. Een jong meisje, vol dromen, vol plannen, vol leven. Ze stond op het punt de wereld te ontdekken, maar het leven had een ander pad voor haar uitgestippeld. Een pad dat niemand had voorzien.

Ik mocht haar begeleiden op haar laatste reis. Maar hoe neem je afscheid van iemand die eigenlijk nog maar net begonnen was? Hoe vang je de tranen van een moeder op die haar kind moet loslaten? Haar moeder keek me aan, haar ogen gevuld met een verdriet dat geen naam kent, en fluisterde:

 

“Mathan, ik weet nu hoe het voelt om letterlijk pijn in je hart te hebben.”

 

Die woorden sneden door mijn ziel. Want wat zeg je tegen een moeder die haar kind moet loslaten? Wat zeg je tegen een vriendengroep die voor het eerst de rauwe werkelijkheid van de dood voelt?

Ik kon alleen maar zorgen, begeleiden, vasthouden. We maakten haar mooi, zoals ze was. Met zorg brachten we make-up aan, kozen haar mooiste kleding. Tijdens de dienst vulden haar eigen filmpjes het scherm de momenten die zij zelf had gedeeld op social media, nu een weerspiegeling van wie ze was en altijd zal blijven.

Een aula vol met jongeren, haar vrienden die voor het eerst beseften hoe kwetsbaar het leven is. Tranen, zachte woorden, een gedeelde pijn. Maar ook liefde. Zoveel liefde.

En misschien is dat wel de troost die we hieruit kunnen halen: dat liefde blijft. Ook als iemand er niet meer is. In herinneringen, in verhalen, in de manier waarop ze de wereld heeft geraakt.

 

Voor iedereen die haar zo lief was:

Onthoud haar lach. Onthoud haar dromen. En leef.
Leef met open armen, met liefde voor elkaar.

Want niemand weet hoeveel tijd ons gegeven is. Maar wat we wel weten, is dat liefde blijft.

Altijd.